Wiosna

Wiosna astronomiczna rozpoczyna się w momencie równonocy wiosennej i trwa do momentu przesilenia letniego, co w przybliżeniu oznacza na półkuli północnej okres pomiędzy 21 marca a 22 czerwca (czasami daty te wypadają dzień wcześniej lub dzień później, a w roku przestępnym mogą być dodatkowo cofnięte o jeden dzień). Podczas wiosny astronomicznej dzienna pora dnia jest dłuższa od pory nocnej, a ponadto z każdą kolejną dobą dzień jest dłuższy, noc krótsza.

Za wiosnę klimatyczną przyjmuje się okres roku, w którym średnie dobowe temperatury powietrza wahają się pomiędzy 5 a 15°C. Zasadniczo wiosnę poprzedza zima, jednak pomiędzy tymi okresami znajduje się klimatyczny etap przejściowy − przedwiośnie. Za początek wiosny przyjmuje się początek wegetacji oraz kwitnienie przebiśniegów i krokusów. Dla półkuli południowej wszystkie opisane daty i zjawiska są przesunięte o pół roku. Za miesiące wiosenne na półkuli północnej uznaje się marzec, kwiecień i maj, a na południowej wrzesień, październik i listopad.

Kiedy obchodzimy pierwszy dzień kalendarzowej wiosny? Tu sprawa pozostaje niezmienna; umowna data początku wiosny to 21 marca, co oznacza, że w tym roku kolejną porę roku oficjalnie powitamy we wtorek.

Topienie marzanny, maik i inne sposoby na ludowe powitanie wiosny.

W Polsce rozwinęło się wiele sposobów na powitanie wiosny. Od dawien dawna praktykuje się je w pierwszy dzień wiosny za pomocą symbolicznych gestów i obrzędów. Jednym z nich jest dobrze wszystkim znane topienie marzanny. W czasach starosłowiańskich podchodzono do rytuału palenia, a następnie topienia marzanny niezwykle poważnie, a wydarzenie to poprzedzał uroczysty pochód po wsi i śpiewanie okolicznościowych pieśni. Obecnie jednak jest raczej formą zabawy, praktykowane najczęściej na wsiach, a także przez młodzież szkolną. Inną, dość podobną formą symbolicznego pożegnania zimy i powitania wiosny jest tak zwany maik, bądź gaik, w zależności od regionu. Zasady są podobne, co przy topieniu marzanny. Nazajutrz pierwszego dnia wiosny, młodzież przystraja gałązki iglaków – zazwyczaj jest to jodła bądź sosna – przywiązując do nich kolorowe wstążki, kwiaty i wszelakie inne dekoracje.

Z tak przygotowanym maikiem chodziło się po domostwach, śpiewając pieśni i życząc pomyślności. To jeden z przykładów ludowego powitania wiosny, który obecnie nie jest już często praktykowany.

 

Szkolne bibliotekarki

Skip to content